“Lieveke… Lievekeuh!... Lieveke!” Van ver dringt zijn stem mijn bewustzijn binnen. Ik murmel wat, doe m’n ogen open. “Je had een nachtmerrie.” Versuft grabbel ik vage herinneringen bijeen. Onsamenhangende beelden flitsen door m’n hoofd. Juist ja, ik had een nachtmerrie. Ik heb het uitgeschreeuwd; mijn mond vormde woorden zonder klank, opnieuw en opnieuw, tot mijn stembanden eindelijk het signaal oppikten en zijn naam riepen.
Het is niet de eerste keer en het zal wellicht niet de laatste zijn. Nachtmerries komen met de regelmaat van de klok, steeds volgens hetzelfde beproefde scenario: je vertrekt van een standaard angstdroom maar je voegt bewustzijn toe. Ik wéét dat ik een nachtmerrie heb. Ik wéét dat ik gevangen zit in een droom en dat het niet zal stoppen tenzij ik mezelf wakker maak. Een persoonlijke Freddy-Krueger-ervaring, u gratis aangeboden door Gepieker Inc. Een innerlijke strijd barst los. Mijn onderbewustzijn haalt de gruwelijkste dingen naar boven en het weet beter dan wie ook hoe het mij moet raken. De enige uitweg: roepen alsof mijn leven er van afhangt. Mezelf letterlijk wakker schreeuwen. Als kind riep ik op mijn moeder die dan naar mijn slaapkamer kwam, het donker verjoeg en me suste: je ligt in bed, je bent veilig. Mijn beschermer tegen demonen, mijn heldin.
Mijn lief fluistert bezorgd: “alles OK?”. Er piept al wat ochtendlicht door de deur. Ik lig veilig in bed. Hij hangt over me heen, wee de boeman die me nu nog durft te benaderen. Ik grummel wat terug. Mijn spraakvermogen laat het al weer afweten. Ik doezel weg, nachtmerrievrij. Ongetwijfeld maken de monsters zich op voor een rematch, maar vannacht heeft mijn lief ze verjaagd. Mijn beschermer tegen demonen. Mijn held.
Comments