KLEURRIJK

Verdorie toch, weer vergeten! Elke keer ik op trot ben in het polderbos neem ik me voor de volgende keer mijn knijper en zwerfvuilzakken mee te nemen. Als ik er dan toch ben, kan ik ineens het ergste vuil weghalen. Kleine moeite, nee? Maar hier sta ik weer, met lege handen. Vanuit de struiken schreeuwt een helblauw mondmasker me treiterend toe: “Pak me dan, als je kan!” Maar nee, niet zonder handschoenen, dat is niet verantwoord. Foeterend op mezelf loop ik verder, mijn grote rode sjaal achter me aan wapperend. Verder op de ronde passeer ik een man met zijn hond. Ik zet me opzij en kijk hen nog lang na. Mensen kijken is plezant. Je komt soms zo’n zalig rare types tegen. Joggers in felgekleurde lycra. Hondeneigenaars met hun troetel, in bijeenpassende pakjes gestoken. De doorwinterde vogelspotters, voorzien op alles van brandnetelwondjes tot de apocalyps. Maar deze man is minder kleurrijk. Zijn hoofddeksel zegt alles: een grijze muts. Wat verderop trekt een felroze streep van zeker een halve meter mijn aandacht. Ik wurm me door het struikgewas. Het blijkt een grote roze staf te zijn met zeepsopreservoir en een felgele ster bovenaan. Een volmechanische bellenblaassterrenstaf (3 x woordwaarde). De knop werkt niet meer, het reservoir is beschadigd, haar bellenblaasdagen zijn voorbij. Jammer. De staf mag met mij mee voor een enkel ritje naar de restafvalzak. Maar voor het zo ver is, kunnen we nog wel wat sterrenbellen de polder injagen, simsalabim! Ik zwiep de staf rondom me heen. Om de hoek komt een man me tegemoet. Grijs haar, donkere kleren. Een uniform gezicht dat ik nog voor ik thuis ben alweer vergeten zal zijn. Het begint zachtjes te regenen. De man trekt een paraplu open. Zwart. Saaisaaisaai. Ik zet mijn sjaal beschermend als een kap over mijn hoofd en jaag stiekem een paar sterrenbellen achter hem aan, simsalabim! Teleurgesteld tjok ik verder. Vandaag lopen er geen rare mensen in de polder.