“Je moet kinderen blootstellen aan een minimale dosis vuiligheid”. In de krant doet een prof-ter-zake uitgebreid zijn betoog. Steeds maar meer kinderen groeien op met een allergie en volgens hem ligt dat gedeeltelijk aan onze té hygiënische manier van leven.
Ik link die Dettol-way-of-life aan leven in de stad. Bewijzen heb ik niet (laat dat maar aan de profs-ter-zake over), behalve dat ik meer fysiek weerbaar lijk tegen allergieën dan de meeste stadsmensen in mijn vriendenkring. Zij maken zich graag vrolijk over “de puist naast het hol van Pluto” waar ik vandaan kom. “Het dorpje op het einde van de kaart, daarachter leven de draken.” “Moderne spitstechnologie doet zijn intrede in de Kempen: ze hebben er net de kleurentv uitgevonden.” Haha-gnagnagna-maarnietheus. Ik werp me dan altijd op als verdediger van dat boerengat – ik ga die stadsbengels toch geen gelijk geven zeker. Ik val terug op een geromantiseerd beeld van naïeve onschuld, de gezonde boerenbuitenlucht en de stereotypering van nooit-zieke buitenspeelbengels met rode blozende kaken. Een weergave van mijn jeugd aan het begin van de 20ste eeuw, schat ik.
Een paar jaar geleden kwam voor mij hét ultieme bewijs van mijn Grote Gelijk toen we met een troepje vrienden gingen zwemmen in een veredelde viskom. Na een middagje plonsen kwam iedereen thuis met rode plekken: zwemmersjeuk. Alleen ik en een ingeweken Limburger bleven gespaard. Maar al die hypermoderne-mensen-van-‘t-stad? Vòl. Ja, toen heb ik euforisch lopen toeteren over de fysieke superioriteit van die “simpele boerkes van den buiten”.
Vandaag toeter ik weer. Zakdoeken vol. En niezen. En die kriebel in de keel is ook wat aan de hardnekkige kant. Ik verdraag mijn nieuwontwikkelde hooikoorts met trots: ik ben eindelijk ingeburgerd. Maar ik neem wel het zekere voor het onzekere: deze week wordt er niet gekuist.
Comments