Leen, An en Jan: dat waren de hoofdpersonages uit mijn eerste leesboekjes. Een wereld ging voor me open, Het Plan was duidelijk: ik zou schrijver worden. Later ben ik nog wel een paar keer van gedachten veranderd: piloot, tekenaar, archeoloog, uitvinder, oorlogsjournalist… vanalles. Maar toen: schrijver.
Ik had een schriftje vol verhalen, volledig conform de opstel-vormgeving: rechts de tekst in balpen, links de bijhorende illustratie in kleurpotlood, met bijpassende kleurstift omlijnd. Het plot van de verhalen was meestal gepikt van echte schrijvers, zo creatief was ik nu ook weer niet. Maar op mijn twaalfde had ik toch een Echt Boek geschreven, over een slim blond meisje (uiteraard) dat na een verhuis (cliché) haar weg zoekt op een nieuwe school, vecht met acceptatie door andere kinderen en intussen ook nog een verborgen opslagplaats van de maffia ontdekt. Spanning verzekerd.
In dat jaar komt tijdens de boekenweek op school mijn idool spreken: de Grote Jeugdboekenschrijver Jan Terlouw, Met Hoofdletters. Hij lijkt in niets op het bebaarde, deftige, strak in het pak zittende Sigmund-Freud-achtige type dat ik van hem had gecreëerd. In plaats daarvan zit voorin de zaal een man met wit schouderlang haar, gladde kin, een wit hemd met korte mouwen en een jeansbroek. Alles aan hem ademt zachtheid: zijn pluizig haar, zijn heldere ogen, zijn stem. Hij vertelt over zijn boeken en leest fragmenten voor. Ik luister met stijgende bewondering, focus me op details, niets mag verloren gaan. Na afloop mogen alle leerlingen hem een handje gaan geven. Dit is mijn kans. Nu of nooit. Wanneer het mijn beurt is, flap ik er verlegen uit: “Ik ben ook schrijver!” Vier woordjes katapulteren mij van vurige fan naar collega’s-onder-elkaar. Hij kijkt me aan, lacht, houdt mijn hand nog even vast en zegt: “Als je schrijver wil worden, dan moet je zorgen dat je gelézen wordt.” Hij wijst op mijn lerares, juf An. “Blijf schrijven en laat haar je tekstjes lezen.”
De volgende dag sta ik, de Grote Jan Terlouw indachtig, met mijn Echte Boek bij juf An. Haar verdict volgt een week later in rode letters: “Wel wat kinderachtig. Je kan beter, Marijke”. De eerste kennismaking met literaire kritiek is te hard voor mijn nog-niet-ontpopt ego.
Het Echte Boek verdwijnt in de kast, samen met mijn schrijversambitie. Vandaag stroomt mijn facebookpagina vol met foto’s van pralines, kaartjes, bloemen. Dankbetuigingen aan leerkrachten. Ik hoop met heel mijn hart dat daar veel Jannen en weinig Annen tussen zitten.
Коментарі