Mijn eerste bandshirt kreeg ik toen ik 14 was. Het was niet echt een bandshirt, maar een paarse longsleeve van Offspring. Het begin van een intense liefdesverhouding met bandshirts. Niet dat ik dacht dat het mijn eeuwige dresscode zou zijn. Ooit moet je opgroeien, toch? Als prille twintiger keek ik met wat misprijzen naar 30-plussers die nog bandshirts droegen. Bandshirts zijn iets voor jònge mensen. Wat proberen die dertigers te bewijzen? Beseffen zij dan niet dan hun leven al praktisch voorbij is? Ik ben 37 intussen. ¾ van mijn kleerkast zijn bandshirts. Een uiting van mijn persoonlijkheid of een verdoken ambitie als wandelende reclamezuil, ’t is maar hoe je ’t bekijkt. Ik probeer niks te bewijzen: ik heb gewoon een bloedhekel aan winkelen. Een tijdje terug las ik dat “voor veel vrouwen alleen maar kledij kopen als je die nodig hebt, onhaalbaar is. Textiel kopen is ontspannend, solden zijn verslavend.” (dixit Ann De Craemer) Ik kan daar niks mee. Winkelen is de hel, en het “shoppen” noemen, maakt het niet beter. Van de irritante muzak (moet dat écht zo luid?), tot de onflatterende spiegelbeelden in de kleedkamer (ik hoef mijn eigen kont niet te zien terwijl ik die in een iets te spannende jeans probeer te wurmen, dankjewel) tot het overmatig stressbezorgende “kan ik u ergens mee helpen, mevrouw?” (Nee, laat mij gerust!): ik – HAAT – winkelen. En toen kwam die verlossende dag dat ik bandshirts ontdekte (inclusief engelenkoor en klaroengeschal). Niks zo simpel als naar een concertje gaan en daar een bandshirt maat M (of toch maar beter een L?) meepakken. Geen keuze uit een ziljoen kleuren of modellen, geen eindeloos zoeken naar labels om na een half uur te ontdekken dat mijn maat is uitverkocht, geen blootstelling aan opdringerige verkoopsters (“Oh madam, maar dat staat u zòòò goed!” Uhu, ik heb een juten zak achterstevoren en binnenstebuiten aan, ik heb nu al uitslag van de prikkende stof en als ik inadem barst ik uit de naad, maar als jij zegt dat dit me goed staat, dan koop ik het direct!) Bandshirts zijn eerlijker: ze houden niet de impliciete belofte in dat ze je mooi zullen maken. Ze flatteren zelden en na een paar keer dragen vallen ze niet meer te strijken omdat ze ongelijk uitgerekt zijn. Ik weet dat ik er niet als mijn beste versie uitzie. Nochtans schuilt er wel ergens een diva in mij. Een vrouw die in een perfect zittend kleedje heupwiegend wil rondparaderen en alles wil weten over A-lijn, boot- of V-hals, lentetype en bijhorende make-up. Die ijdeltuit bestaat. Maar dan moet ik gaan winkelen en daar kan ik me met de beste wil ter wereld niet aan zetten.
Gisteravond passeerden the Levellers in de Roma. En kijk: ze hebben bandshirts bij. In origineel zwart. Met een psychedelische print die pijn doet aan de ogen. En een kanjer van een fout, tenzij Antwerpen plots door het huis van Oranje is geannexeerd. De diva gilt nee. Ik heb het toch gekocht.
Comments