BANNING

Ergens op het Antwerpse Zuid loopt de Emiel Banning-straat. Geen idee wie Emiel Banning is (dat zoek ik zo meteen op) maar eigenlijk maakt dat ook niet uit: ik noem die straat al jaren de Peter Banning-straat, het hoofdpersonage uit de 90’s film “Hook”. De eerste keer dat ik die zag, was ik 11-12 jaar. Ik was met mijn ouders en zusje op kerstvakantie in een niet nader genoemd subtropisch zwemparadijs. Elke dag naar het golfslagbad, cocktails drinken (non-alcoholisch, maar toch voelde ik me groot) en ’s avonds filmpjes kijken in de bungalow bij het flikkerende licht van de kerststalmobiel (die diezelfde vakantie nog in brand is gevlogen). De enige film die ik me daarvan nog herinner, is “Hook”, over Peter Pan die volwassen is geworden en door het NormaleMensenLeven gaat als Peter Banning, een saaie advocaat die zijn gezin verwaarloost. Natuurlijk gebeurt er dan van alles zodat hij terug moet naar Neverland, waar hij allerlei avonturen beleeft zodat hij als volwaardige Pan terug naar zijn NormaleMensenLeventje kan. Een en al cliché, suikerspinzoet en personages zonder diepgang, maar in de naïeve jaren ’90 kwam Hollywood daar nog mee weg. Als twaalfjarige keek ik op naar de Lost Boys: de weesjongens van Neverland die in boomhutten leefden, zonder regels, zonder volwassenen. Verbeelding is het hoogste goed. De enige volwassenen in Neverland zijn piraten, de échte slechteriken. En dan had je natuurlijk nog Rufio – RU-FI-OH! – leider van de Lost Boys, die toch wel erg stoer was met zijn rood-zwarte hanenkammen en gescheurde jeans. De rebel! Elke aanloop naar kerst passeert de film minstens één keer, een opwelling van nostalgie naar de tijd dat een dag nog eeuwen duurde en een schoolvakantie oneindig leek. Mijn Neverland. Gisteravond was het weer zover. Maar er is toch een en ander veranderd.

Naast alle magie begin realiteit zijn plaats op te eisen. Ik kijk niet langer op naar de Lost Boys, kleine kinderen die geen dag alleen zouden overleven in de jungle (én spelfouten maken!). Laat staan naar Rufio, balorige tiener met een alfamannetje-complex. En waar zitten de Lost Girls? Nee, dan Peter Banning, een volwassen man die ook maar zijn best probeert te doen in de mallemolen van verantwoordelijkheden, slechts een dossier verwijderd van een zenuwinzinking. Ik kijk verder en zie niet enkel Peter Banning, maar ook de acteur daarachter, Robin Williams. Mijn lief en ik beginnen te discussiëren. Hoe oud zou hij hier geweest zijn? Onze leeftijd? Nee, dat kan niet. Hij is ouder, dat moet wel… toch? Hij heeft al kraaienpootjes! (Williams was 40, blijkt achteraf) En kijk eens hoe hij lacht? Hij amuseert zich hier écht he. Of zou dat geacteerd zijn? Nee joh, niks geacteerd, hij is de échte Pan! En toch… een paar jaar geleden is Williams uit het leven gestapt. Bleek Banning toch te sterk voor Pan. In de slotscène lacht hij nog vol verwachting de toekomst tegemoet: “To live will be an awfully big adventure.” Het klinkt nooit meer zoals vroeger. Realiteit is dodelijk voor Neverland. Ik slik een kropje weg.