CONFITUUR

Daar zit je dan, aan het middageten, een gevecht te leveren met de pot confituur. Geheel conform de wet van de sterkste moet ik het afleggen. En helaas: vandaag kan mijn lief me niet helpen. Die ligt dit weekend ergens in de Desselse hei naar zweet te stinken en luide muziek te luisteren, lichtjes zat of onderweg naar erger. Ik ben Graspopweduwe, maar van rouw is er geen sprake. Ik heb het kot voor mij alleen! Een heel weekend voor mij, mezelf en mijneigen! Lekker mijn goesting doen!

Vanmorgen ben ik - ochtendmens - vroeg opgestaan en heb ik de muziek zo hard gezet als ik wil. Er lag niemand meer te slapen, dus het kon. Na nog geen kwartier wist ik wat ik wilde doen en ben ik eraan begonnen. Ik moest niet wachten tot mijn lief - avondmens - zich uit de klemgreep van het bed had weten te worstelen, ik moest niet wachten tot die eerste tas koffie op was. En die tweede. Gisteravond heb ik tv gekeken. Normaal gezien gaat daar een heel ritueel aan vooraf: “Wat wil jij zien?” “Maakt niet uit, kies jij maar”, op endless repeat. Gisteren? Nog geen 2 seconden. Dìe film wil ik zien. De radiopost vanmorgen? Direct gekozen. Wat ga ik doen vandaag? Direct gekozen. Dit weekend valt me op hoeveel keuzes ik elke dag maak en hoeveel tijd ik daarbij verlies door steeds maar te vragen wat hij wil. Alleen gaat toch een stuk sneller. Ik krijg altijd mijn goesting en zonder discussie. Toch wel gemakkelijk zo…

Overmorgen komt mijn lief terug. Dan zal ik de radio weer stiller zetten als hij nog slaapt en wat lezen tot hij wakker is. Zaterdagen beginnen weer pas om 12u en dan nog zal het uren duren voor we beslist hebben wat we willen doen. En ik krijg nu al de kriebels bij het vooruitzicht naar nog meer “Wat wil jij zien?”- “Maakt niet uit, kies jij maar”-gesprekken... Maar hij krijgt die stomme pot confituur wél open.