Bij de overburen heerst al maanden een drukte van jewelste: een koppeltje kauwen heeft zich in hun schouw geïnstalleerd en sinds enkele weken zijn de jongen uitgevlogen. Eerst bleef het bij voorzichtig zweefvliegen naar de dichtstbijzijnde boom, maar intussen vliegen ze vrolijk af en aan en duiken ze die schouw in onder de meest onmogelijke hoeken. Ik zie moeder kauw al met haar vleugels in haar zij, mopperend op haar tieners: “poten vegen, dat is hier verd*** geen duivenkot!” Soms zijn er ook een paar eksters bij en die hippen even vrolijk mee de schouw in. Lekker spontaan. Ik kan me niet indenken dat ze twee weken op voorhand een whatsappje hebben gestuurd om een uur en een dresscode af te spreken. Nee, gewoon lekker “op de wilden boef” binnenvliegen. Mijn ouders deden dat vroeger ook. Met z’n allen in de wagen en dan maar rondkarren, eens kijken of die en die thuis zijn. Was dat niet zo, dan zochten we een papiertje (dienen die kasticketjes in de auto toch nog ergens voor) en lieten we een kattenbelletje achter onder de vensterbank of de bloempot. En dan met z’n allen terug de wagen in, op weg naar de volgende.
Gisteravond zijn mijn lief en ik met een paar vrienden iets gaan drinken. We hadden natuurlijk wel eerst een berichtje gestuurd. Op een gegeven moment hadden we het over Japanners. Over hoe hun werkritme het amper mogelijk maakt er nog een sociaal leven op na te houden, laat staan een intieme relatie. Sociaal isolement is er een groot probleem. Ze blijken intussen een uitstervend ras. Arme Japanners.
Vandaag in de krant blijken ook Belgen zich vaak eenzaam te voelen. En zeker niet alleen oudere mensen. Ik maak even de balans op voor mezelf. Afspreken met vrienden op weekdagen is eerder een uitzondering. Sociale relaties zijn voor het weekend. Als we niet te moe zijn. En als onze agenda niet wordt ingepalmd door huishouden of andere taken. Ik vraag me af wanneer ik voor het laatst nog eens een briefje onder iemands bloempot heb gestoken. Ik zie de kauwen en eksters af en aan vliegen, in en uit de schouw. Toch een beetje een duivenkot. Ik voel een steekje jaloezie.
Comments