Mijn vrienden zijn doorgaans ja-knikkers. Horen ze een goed muziekje op café of zitten ze op een fijn concert dan zie je binnen de kortste keren hun hoofden instemmend op en neer gaan. Een zee van golvend optimisme. Ikzelf ben gezegend met het dwarsliggers-gen. Ik kan wel ja-knikken, maar nee gaat me zoveel gemakkelijker af. Bij de eerste muziektonen wiegt mijn hoofd Stevie Wonder-gewijs van links naar rechts. Het is gek hoe verschillend mensen op muziek kunnen reageren. Ikzelf ben een danser. De energie die sommige nummers weten over te brengen, valt niet in mijn lijf te houden. Ik probeer meestal wel, vooral op personeelsfeestjes of andere gelegenheden waar je toch een beetje je fatsoen moet houden. Dan bal ik mijn vuisten samen of begin zachtjes met mijn duim mee te trommelen. Een gespannen poging om al die energie onder controle te houden. Maar vroeg of laat moet het eruit en dan dans ik. Fatsoenlijk of niet. Een tijdje geleden was ik op stap met mijn zus en ouders. Geen schoonzonen, geen (klein-)kinderen. Gewoon: wij, ons oude kerngezin. We gaan naar de Roma voor een optreden van Melissa Etheridge: muziek die in de jaren ’90 thuis vaak op stond en die we allemaal van A tot Z kennen. Het is te zeggen: ik heb (in tegenstelling tot mijn zus) nooit de moeite gedaan de teksten te lezen. Dus zing ik nu – 37 en best wel onderlegd in het Engels – nog steeds mee in een fonetisch koeterwaals waar geen touw aan vast te knopen valt.
Voor het optreden nestelen we ons in de pluchen zeteltjes op het balkon. De lichten doven, het voorprogramma eindigt haar set, Melissa Etheridge zet de hare in. Naast me zingt mijn zus woord voor woord mee. Mijn moeder zit op het puntje van haar stoel, haar geklemde vuist tegen haar al even dichtgeklemde mond, een brok ingehouden energie en concentratie. En daarnaast knikt mijn vader mee op het ritme van de muziek. Van links naar rechts.
Comments