Dit verhaaltje begint niet met “Er was eens”, of “heel lang geleden, in een land hier ver vandaan”. Dit verhaal speelt zich nu af, vlak voor je eigen neus. En dus begint het als volgt: Er leeft, in je eigen huis, een monster. Geen monster met lange tanden, ziljoenen poten en een slijmspoor dat verdwijnt onder je bed. Nee, dit is een mooi monster, eentje waar je spontaan verliefd op zou worden. Maar daarin schuilt net de dreiging. Het houdt zich schuil in foto's, dagboeken, oude dingen die je niet weg wil gooien. Daar wacht het monster van Wattals-en-Hattikmaar op jou, zijn prooi.
Het monster van Wattals-en-Hattikmaar is een traag, geduldig monster. Elke dag houdt het je in de gaten. Het ziet je lachen, dansen, werken, nadenken... En het blijft geduldig in zijn schuilplaats zitten tot het voelt: nu kan het wel eens lukken. Eerst bedwelmt het je met zoete herinneringen. Je vergeet de tijd en verliest meer en meer het nu uit het oog. Wanneer je volledig opgegaan bent in gedachten, slaat het toe. Het monster baant zich een weg in je hoofd en breit daar herinneringen die nooit gebeurd zijn. Het creëert waanbeelden, hallucinaties van een ander, mooier, gelukkiger leven. Het laat je naar die wereld hunkeren. Je kan de gedachten niet meer van je afschudden, je wilt in die wereld blijven: het monster heeft je in zijn macht gekregen. Dag na dag groeit je verlangen naar iets onmogelijks, groeit je wanhoop. Langzaam maar zeker neemt het monster van Wattals-en-Hattikmaar je zintuigen over. Als een meerkoppige slang vreet het aan je ogen, oren, neus, mond, handen,... tot je niets meer voelt. De werkelijkheid om je heen lijkt bedekt met een onoplosbare, vieze, kleverige laag. De projecties van wat had kunnen zijn worden mooier, sterker, allesomvattender, het contrast met de werkelijkheid pijnlijker, het monster groter.
Vroeg of laat vecht iedereen wel eens tegen het monster van Wattals-en-Hattikmaar. Bij sommige mensen blijft het klein, bij anderen kan het uitgroeien tot gigantische proporties. Het is geen eerlijk gevecht - het monster van Wattals-en-Hattikmaar is een achterbaks beest - maar gelukkig hoef je het niet alleen te doen. De bloemen van tHierennu kunnen helpen. Je hoeft daarvoor niet ver te zoeken. Ze groeien overal, maar net daarom zien veel mensen hen niet meer. Het zijn kleine bloemen met spiegelblaadjes die de werkelijkheid tonen zoals ze is, onverdund, de lelijke én mooie kantjes. Maar bovenal: ze dragen kleine vruchtjes die tonen wat nog kan komen. Niet als vluchtige verzuchtingen maar als échte haalbare toekomst. Zoek naar die bloemen van tHierennu en pluk de vruchtjes. Elke dag opnieuw. Zo leef je nog lang en gelukkig.
Comments