Gisteravond speelde één van m’n favoriete bands op Rock Werchter. Ik zat zo’n 50 kilometer verderop, luid mee te kwelen met een overjaarse coryfee uit de Vlaamse muziekgeschiedenis. Volledig vrijwillig.
In de jaren ’90 was Torhout-Werchter mijn hoogdag. Of beter: hoog-weekend. Zodra de eerste bands bekend gemaakt werden, begon het aftellen. Informatie over de bands bijeen zoeken in HUMO. Popnieuws op Studio Brussel in de gaten houden. De Afrekening zo mogelijk nòg aandachtiger beluisteren om toch maar élke band goed te kennen. De programmatie van Werchter bestuderen om Het Ideale Parcours te vormen. Dat ticket was duur genoeg, dat moest renderen: hoe pik ik zoveel mogelijk bands mee, hoe organiseer ik mijn eet- en plaspauzes om zo weinig mogelijk tijd te verliezen. Een sterke oefening in time management.
Een maand voor Werchter gaf Pinkpop het officieuze startschot voor de festivalzomer. Dan zat ik een heel weekend met m’n neus tegen de tv geplakt (voor zover dat mocht, de examens kwamen eraan), te kijken naar het live verslag met Jan Douwe Kroeske, videorecorder aan. En daarna volgde nog die helse laatste maand aftellen. Had je me toen verteld dat er een dag zou komen dat ik niet meer naar Werchter zou willen gaan, ik had je vierkant uitgelachen.
Mijn laatste editie dateert intussen van dik 10 jaar geleden. Toen ik hoorde dat Nine Inch Nails naar Werchter zou komen, kwam die hele Werchter-opwinding terug. NIN! Hier dat ticket, ik ga naar Werchter! Tot de realiteit binnendringt. Ik ga daar niet alleen staan: samen met mij hebben nog 87.999 andere muziekfans hetzelfde idee… In de tent waar NIN optreedt, kan 20.000 man binnen. Dat zijn 40.000 festivalfrisse oksels op neushoogte. Geen ruimte om te ademen. Geen ruimte om te dansen. Geen ruimte om wat dan ook. Opeengepropt als zwetende sardientjes. Laat maar. Voor mij geen Werchter. Niet nu en waarschijnlijk ook nooit meer.
Gisteravond zat ik op een festivalletje in de Kempen. 10.000 bezoekers, gespreid over een heel weekend. Plaats om in de schaduw te zitten. Te dansen. Te niksen. Toen NIN hun set begon op Werchter, voelde ik even een steek. Ergens in mij tierde een 17-jarige om het onrecht dat haar werd aangedaan, maar ze werd overstemd door de 37-jarige die genoot van de rust, de ruimte en de nostalgie. En die zong luidkeels mee met de Kreuners. Want da’s bijna hetzelfde.
Comments