GODENTEKEN

“Ik spreek vier talen, heb drie diploma’s en ben niet vies van werken.” In een lijvig artikel legt de man uit hoe hij weg wilde uit de “rat race”, weg uit de stress van moetenmoetenmoeten, met zijn echtgenote een huisje kocht in Frankrijk en daar Een Nieuw Hoofdstuk begon. Onwillekeurig moet ik aan een van mijn favoriete feelgood-movies denken. In “Under the Tuscan Sun” kampt een Amerikaans schrijfster na een stukgelopen relatie met een writer’s block. Op aandringen van haar zus trekt ze naar Italië (waar anders). Daar koopt ze in een opwelling een rustieke villa (bouwvallig krot) om aan Een Nieuw Hoofdstuk te beginnen. Dat loopt allemaal niet van een leien dakje. De eigenaresse, een zeer katholieke dame op leeftijd, wil het huis niet verkopen zonder “un segno di Dio” - een teken van God. Net op dat moment toont de voorzienigheid zich in de vorm van een duif, die de schrijfster doopt met een versgeproduceerde groene vogelkak. “Un segno di Dio!”, jubelt de oude dame, die pal overstag gaat. Ik ben al blij dat dat niet in onze verkoopsakte stond. De rest van de film is een aaneenrijging van te overwinnen obstakels: schorpioenen in blouses, een even goed in de steek gelaten hoogzwangere zus, communicatieproblemen met Poolse bouwvakkers, een nieuwe liefde die het toch niet blijkt te zijn en overkokende toiletpotten. Een mens zou van minder een inzinking krijgen. En toch: op het einde ìs ze er. De villa is klaar en adembenemend, ze heeft haar inspiratie teruggevonden om te schrijven en er is zicht op een nieuwe liefde. Living the dream, Italiaanse romantiek badend in het zonlicht, het succes spat eraf. Het artikel beschrijft een heel ander hoofdstuk. Een van 12 stielen, 13 ongelukken. Falen. Dromen bijstellen. De buikriem wat meer aanhalen. Opnieuw proberen. Opnieuw falen. Dromen nog eens bijstellen. En uiteindelijk, wanneer zelfs bijstellen niet meer voldoende blijkt, terugkeren naar België. Soms is Een Nieuw Hoofdstuk goddelijk. En soms is het gewoon dikke groene vogelkak.