“Love, can I ask you something? That flower in your hair: does it mean you’re available?” Gelach in de groep. “Nee meneer, ik ben niet op zoek naar een lief, die bloem is geen traditie onder Belgische vrouwen om subtiel onze marktpositie weer te geven.” Het verhaal van de bloem heeft niets met relaties te maken. Wel met liefde. Het verhaal van de bloem is namelijk het verhaal van een vrouw waar ik wel eens van zou kunnen houden. Het begon zo’n tien jaar geleden. Ik zat alleen thuis, mijn lief zat enkele weken in de studio met zijn band om een cd op te nemen. Met enkel mezelf als gezelschap begon ik al snel te piekeren. Ik zat niet goed in mijn vel maar ik wist niet waarom. Alles zat mee. Ik had een deftige job, een lief, een appartementje, spaarcentjes: wat had ik te klagen? En toch… Het is maar een dunne lijn tussen geborgen en gekooid… Op zoek naar wat afleiding trok ik de stad in, naar ons stamcafé. En da’s de eerste keer dat ik haar zag: een vrouw waar ik wel eens van zou kunnen houden. Ze zat aan de toog, te midden van een groepje mannen. Een gewone vrouw van mid-dertig, een paar fijne lijntjes rond de ogen, stevige rondingen, niks uitzonderlijks. Maar die vrouw trok àlle aandacht naar zich toe. Wanneer ze lachte, lachte ze met heel haar wezen. Niet overdreven, niet grotesk, maar wel open, spontaan, vrij. De lach van iemand die niks te verbergen, niks te bewijzen heeft. Diezelfde avond raakte ik met haar aan de praat en ze smeet genadeloos mijn wereldbeeld aan diggelen. Mijn hele volwassen leven streefde ik stabiliteit na – een lief, een job, een huis, geld – maar in tegenstelling tot gemoedsrust brachten al die dingen net angst mee. Wat als ik één van hen zou verliezen? En hier zat zij, zonder enig vangnet, zonder plan, zonder toekomstvisie, te lachen en heerlijk zorgeloos te wezen. Al die stabiele dingen die voor mij altijd zo’n vanzelfsprekende doelen waren geweest veegde ze met een enkel schouderophalen van tafel. “We zien wel.” De dagen nadien bleef ze door mijn hoofd spoken. Hoe kon zij zo gerust zijn dat alles wel goed zou aflopen? Hoe kon zij zo zorgeloos en vrij zijn? Hoe zette zij die eeuwige piekerknop uit? En toen drong één detail zich naar de voorgrond: de bloem in haar haar. Een grote, roze bloem, vastgepind in haar rosse vlecht… In de Disney-film “Dumbo” krijgt het olifantje Dumbo van een raaf een zwarte “toverveer”. Eigenlijk is het een gewone ravenveer, maar Dumbo gelooft wel dat daarin de kracht schuilt om te kunnen vliegen. En Dumbo vliegt, ook wanneer hij later de veer weer kwijtspeelt. Zou het zo simpel kunnen zijn? Kan een magische toverbloem je doen vliegen? Dat was tien jaar geleden. Intussen heb ik bloemen in alle kleuren van de regenboog (ze moeten toch passen bij mijn schoenen). Ze zijn tot op de draad versleten en toch steek ik ze elke ochtend weer in mijn haar. En of dat nu mezelfvoordegekhouderij is of niet: met die bloem kan ik vliegen. Zonder vangnet. En in elke weerspiegeling zie ik eindelijk een vrouw waar ik wel eens van zou kunnen houden.
Comentários