Wie is er vandaag allemaal veel te vroeg wakker gemaakt door nieuwsgierige bengels die niet langer kunnen (willen?) wachten om te zien wat er in hun schoentje ligt? Ik had er vroeger toch moeite mee om in bed te blijven. En dan die groeiende opwinding terwijl ik op blote voetjes van de trap naar beneden sluip. Zou het? En wat zou hij gebracht hebben? Op schattenjacht op de gekende plaatsen. Niks in de gang, onder de trap. Niks op het salontafeltje. Niks in de keuken. Had hij ons overgeslagen? Nee toch? Ik was nog zo braaf geweest (de laatste week)! De speelkamer, misschien? Mijn zusje en ik lopen door het huis. De speelkamerdeur is op slot. Hoe kan dat nu? In dit huis is er nooit iets op slot. Er zitten zelfs geen sleutels op de deuren. Hebben wij die? Ja, jawel, in de rommelschuif, daar ligt een ring met een aantal sleutels aan. Nooit geweten waar die voor dienen, maar die van de speelkamer zou er wel eens tussen kunnen zitten. Spurtje naar de living, naar de rommelschuif, en daarna testen we met veel gekletter alle sleutels, een voor een. Mijn ouders staan een metertje verderop met slaapogen toe te kijken. Hoera, we hebben de juiste sleutel gevonden! De deur zwaait open… een winkeltje! En snoep! En overal – OVERAL – vingerafdrukken van zwarte Piet!
Mijn ouders maakten graag spel van Sinterklaas, maar dat was toch de uitbundigste. (En mijn moeder heeft werk gehad om die vuile vingers af te wassen...) Elk jaar opnieuw trapten mijn zus en ik erin. Zelfs als tiener (nu gaan die toch écht geen Sinterklaas meer spelen zeker, ik ben al “volwassen”): dan nog kregen we aan de afwas de tussen-neus-en-lippen-opmerking: “Marijke, ik denk dat ik net het licht in jouw kamer heb zien branden. Ga dat eens uitdoen…” Met een kin tot op de grond slefte ik richting slaapkamer (“Had dat dan toch ineens uitgedaan! Nu moet IK speciaal uit de zetel…”) En dan lag er plots een nieuwe pyjama op de trap. Of een paar stripboeken. De cadeautjes waren nooit uitbundig, al leek het als kind wel alsof ik op een schat gestoten was. Maar daar draaide het niet meer om. Het idee dat mijn ouders nog de moeite wilden doen om eventjes Sint-en-Piet te zijn, dat was onbetaalbaar. Klasgenoten kregen steeds vaker een geldbriefje in hun handen geduwd. Bij ons thuis bleef het een spel, en hoewel ik zeker ook blij was geweest met centjes, vond ik het toch fijn dat de mijne van chocola waren. Als student speelde ik Sint voor mijn kotgenoten. Een keer is het me gelukt in de vroege ochtend in te breken in de klas en snoepzakjes achter te laten voor mijn klasgenoten. De verbazing op hun gezichten én dat van de leerkracht was fantastisch. Ze hebben nooit geweten dat het van mij kwam. Toen ontdekte ik hoe plezant het is om te geven. Het plezier tijdens de voorbereiding, het “meer weten dan de rest”, en dan de reacties sprokkelen… Sinterklaas is niet alleen een kinderfeest. Het is een geef-feest. En dat hoeven dan geeneens kindjes te zijn.
Comments