Haar favoriete boek is “De Marathon” van Stephen King. Mijn hart maakt een sprongetje: “De Marathon”! Ik kan haar geen ongelijk geven. De eerste keer dat ik het las, moet ik 14-15 jaar geweest zijn. Het maakte een verpletterende indruk. Voor wie het boek nog niet gelezen heeft: er komen spoilers aan – je bent gewaarschuwd. De verhaallijn is heel simpel: in de VS organiseert een excentrieke miljardair jaarlijks een marathonwedstrijd waar maximum honderd tienerjongens aan mogen deelnemen. Je krijgt geen uitleg over het hoe of waarom de wedstrijd is ontstaan, maar het is in de loop der jaren uitgegroeid tot een massa-event. Naast het parcours staan supporters en groupies de lopers aan te moedigen of uit te jouwen. De marathon is slopend: er worden geen pauzes toegestaan. Niet om te eten, niet om te slapen, niet om naar toilet te gaan. Enkel lopen. Als je stopt of te traag loopt, krijg je een waarschuwing. Na drie waarschuwingen val je af. Er is geen eindig parcours: de wedstrijd duurt tot op een na alle deelnemers zijn afgevallen en enkel de winnaar nog overblijft.
Als lezer zit je in het hoofd van een van de deelnemers, Ray. Je geniet van zijn zelfzekerheid wanneer hij de concurrentie bekijkt. Je voelt zijn vermoeidheid, de eerste steken in zijn zij, zijn eerste blaren. Je ervaart zijn shock wanneer hij ziet dat wie afvalt, wordt doodgeschoten door de excentrieke miljardair die de lopers volgt in zijn tank of door zijn ingehuurde soldaten. De eerste pagina’s verwacht je je nog aan een “deus ex machina”: ach nee, het blijkt allemaal maar poppenkast, een illusie, zoiets kan niet echt… toch niet in de VS? Maar deus komt niet. Je vraagt je af wat Ray heeft bezield zich voor die wedstrijd in te schrijven, welke waanzin hem hiertoe heeft aangezet. Je krijgt geen duidelijkheid over de hoofdprijs. Geld waarschijnlijk. Macht misschien. Maar dat doet er eigenlijk niet meer toe. Langzaam maar zeker word je meegesleurd in Ray’s afdaling naar waanzin en je beseft dat hij een te hoge prijs zal moeten betalen voor zijn overwinning. Als hij die al behaalt. Je durft geen sympathie meer voor hem koesteren, je vreest voor zijn leven, je vreest zelf gekwetst te worden. Het zou de eerste keer niet zijn dat ik een boek van King kwaad wegsmijt omdat hij mijn favoriete personage heeft vermoord.
Dit jaar begon de marathon met 160. Onder het filmend oog van de media is het intussen uitgegroeid tot een massa-event, met deelnemersaantallen tussen 3000-7000 mensen. Niet enkel tienerjongens, deze keer. We zien ook ouderen, vrouwen en kinderen. Ik durf niet meeleven met de hoofdpersonages, want ik weet niet of ze de eindmeet halen. Ik weet wel dat sommigen onderweg mishandeld, verkracht of ontvoerd zullen worden. En als ze tegen alle verwachtingen in die eindmeet halen: wat is dan de kostprijs geweest? Aan de zijlijn staat de wereld toe te kijken, verdeeld in juichers en jouwers, een excentrieke miljardair op kop. Deze marathon kent geen winnaars. Ik wil het boek wegsmijten.
Σχόλια