Code Oranje was misschien wat overdreven, maar ik heb gisteren toch fijn van de sneeuw genoten. Vanuit mijn bureau keek ik hoe de vlokjes onze tuin onherkenbaar veranderden. De eerste sneeuwvlokjes smolten nagenoeg onmiddellijk, de grond was nog niet koud genoeg. Maar de vlokjes gaven het niet op. Een na een koelden ze de grond verder af, bouwden aan een ijslaagje waar de volgende wél op kon blijven bestaan. Traag maar gestaag vormde zich een witte film over ons tuintje. Nog wat later was de tuin herschapen in een prachtig wit sneeuwdecor. De kracht van het getal.
Van sneeuwvlokjes wordt gezegd dat ze uniek zijn. Dat heeft geleid tot het weinig flatterende label “special snowflake” voor mensen die overdreven overtuigd zijn van hun eigen uniek-zijn. Ze zijn vaak overgevoelig, bezwijken haast onder de ondraaglijke lichtheid van het bestaan en vinden het niet meer dan vanzelfsprekend dat hun omgeving daar rekening mee houdt. Vooral huidige tieners en twintigers zouden hieraan ten prooi vallen, in die mate zelfs dat er wordt gesproken over “the snowflake generation”. Vandaag maakt Brussel zich op voor een protestmars van diezelfde Snowflake Generation. Voor de vierde week op rij worden schoolboeken ingeruild voor protestborden tegen de klimaatveranderingen. Werden deze spijbelaars eerst nog weggezet als een bende overgevoelige zeurkousen, krijgen ze intussen toch meer gehoor. Hun ideeën beginnen wortel te schieten. Wetenschappers scharen zich achter de betoging, er is sprake van de oprichting van een klimaat-denktank. Een oplossing is nog niet in zicht, maar er beweegt iets. Traag maar gestaag. De kracht van het getal. Misschien is het niet altijd slecht een sneeuwvlokje te zijn…
Comments