TWINTIG

Heel even dacht ik dat ik me had vergist. Of misschien was het nog banaler dan dat en ging het enkel om een identieke naam. Maar daarom nog niet die persoon. Toch? Tot ik wat beter keek. Die ogen. Die mond. Onmiskenbaar. Van op zijn LinkedIn-profiel kijkt een ex-lief me breed lachend aan. Maar mijn lief was een jongen van amper 20 met dik zwart haar en ogen vol wilde toekomstplannen. Reizen. Onze stempel op de wereld drukken. Revoluties ontketenen. Op de foto staat een man. Grijzende slapen, zware bril. En oud. Hoe kan dat nu. Hij was 20, ik was 20, zo lang is dat toch nog niet… De realiteit komt binnen als een moker. Dat was bijna 20 jaar geleden, schattebol, even lang als wij toen oud waren. Ik ben sindsdien afgestudeerd en verhuisd, heb tig jobs gehad en een nieuw lief gevonden. Ik heb sindsdien al zovele keren gelachen, gehuild, gevloekt, gevrijd. Mijn nieuwsgierigheid begint te knagen: hoe zou het hem vergaan zijn? Aan de hand van zijn studies en werkervaringen puzzel ik zijn leven samen. Ik kijk opnieuw naar de foto. Dus dat ben jij nu. Als we niet uit elkaar waren gegaan, was het dat geweest. Ik leun achterover in mijn stoel en slaak een kleine zucht van opluchting. Dat heb ik toch maar mooi ontweken. Dan sijpelt langzaam het besef binnen. Als ik zìjn profiel kan zien… Enkele kilometers verderop kijkt een grijzende man naar zijn computerscherm. Hij dacht eerst dat hij zich had vergist. Dezelfde naam, maar daarom niet dezelfde persoon. En toch. Die ogen. Die mond. Maar zijn lief was een meisje van net 20. Lange blonde haren en ogen vol toekomstdromen. Dit is een vrouw. Met zorgrimpels op haar voorhoofd en wallen die met geen concealer meer weg te werken zijn. Een stadsgids, godbetert… in Antwerpen dan nog! En oud… Ja jongen, als jullie niet uiteen waren gegaan, was het dat geweest. Hij leunt achterover in zijn stoel. Een koude zucht waait mijn living binnen.