Eender welk familiefeestje in de jaren ’80 of ’90 begon op dezelfde manier. Mijn zusje en ik stappen binnen, gevolgd door onze ouders. We worden verwelkomd door tantes en nonkels. “Ha, hier sè, jullie komen ook nog af!” Mijn vader of moeder: “We zijn we later. Er waren werken aan de afrit, we hebben moeten rondrijden.” Nonkel 1: “Hoe? Die werken zijn al keilang bezig! Dat weet je toch! Je had een afrit vroeger eraf gemoeten en dan binnendoor…” Nonkel 2: “Neeje, dan heb je overal lichten. Je had er eentje vérder moeten rijden en dan moeten terugkomen. Dat is verder in afstand, maar…” Nonkel 3: “Jullie weten er niks van, je had…” En dat ging zo nog een anderhalf uur door, tot het tijd was om te eten. En na het eten begon het opnieuw. Nonkel 1: “Hoe rijden jullie naar huis straks?” Nonkel 2: “Niet langs die of die straat straks he, ’t is controle!” Nonkel 3: “Maar nee gij, daar staan ze al weken niet meer, je kent er niks van!” En zo krijg je namiddagjes van 5 uur vlot vol.
Ik denk er regelmatig aan terug wanneer ik in de auto de gps programmeer. Toch wel gemakkelijk. Adres ingeven en rijden maar. Geen discussies meer! Lang leve de technologie! Vorige zaterdag hadden we een feestje ergens in Verwegistan (dat ligt nog achter Gent). Geen probleem: ik geef het adres in en binnen de kortste keren klinken commando’s in een sappig Hollands accent door onze boxen. Ik vlei me comfortabel in de passagierszetel. Rijden maar! Mijn lief kijkt bedenkelijk naar het schermpje: “Maar hoe stùùrt die ons nu?”
Comentarios